شاه محمود نیشابوری

شاه محمود نیشابوری (قرن 10 ق)

از خوشنویسان مشهور سده دهم هجری قمری و از ملازمان شاه طهماسب صفوی است. وی در تبریز همراه با دیگر کاتبان و نقاشان در کتابخانه سلطنتی مشغول کتابت بود که به علت تعطیلی کتابخانه سرکاری شاه محمود رخصتی یافت تا به مشهد برود و مجاور آستان مقدس رضوی شود. وی به مدت بیست سال در مدرسه قدمگاه جنت چهارباغ مشهد به عبادت و زیارت و قطعه نویسی و کتابت پرداخت و در طول عمر همسری اختیار نکرد و بــــا حق‌الکتابه مختصر زندگی می گذرانید. صاحب گلستان هنر در جوانی به سال 964ق به خدمت شاه‌محمود می‌رسد و از او تعلیم می‌گیرد و هم او گوید که شاه محمود شاعر هم بود و قصیده، غزل، قطعه و رباعی را نیکــــــــــو می‌گفت. چند تن از معاصرین شاه محمود از جمله (قصه خوان) (صاحب قواعد خطوط) (مناقب هنروران) (خلاصه التواریخ و تحفه سامی) از حالات و زندگی او به اختصار مطالبی نقل کرده‌اند و همگی او را مردی درویش‌نهاد و صاحب اوصاف حمیده و پسندیده دانسته‌اند. در مورد درگذشت او نیز روایات مختلف است ولی مالک دیلمی در رساله‌ای که در سال 989‌ق تألیف کرده از زنده بودن او خبر می‌دهد. آنچه مسلم است آثار او تــــــا 982 هجری قمری دیده می‌شود. صاحب گلستان شاه محمود را شاگرد عبدی نیشابوری و خواهرزاده وی می‌دانــــد. وی نازک نویس است و خطش لطافت و استحکام را توأمان دارد. (اطلس خط / احوال و آثار خوشنویسان)