ابن داود حلّی

​ابن داود حلّی ابومحمد حسن‌ بن‌ علی (۶۴۷- بعد از ۷۰۷ ق) رجالی‌، فقیه‌ و ادیب‌ امامی و از علمای بزرگ شیعه در حلّه به دنیا آمد. او از همان کودکی ذوق و استعداد فراوانی از خود نشان داد و پدرش نیز به همین خاطر وی را برای فراگیری علوم اهل بیت علیهم السلام مهیا ساخت. ابن داود در مدارس علمیه شهر حله و در محضر علمای بزرگ علوم و معارف اسلامی را فرا گرفت. وی دانشمندی فاضل و شخصیتی برجسته و فقیهی بزرگ و انسانی صالح و اندیشمندی محقق و ادیبی ماهر بود و از او به «سلطان العلما» و«تاج المحدثین» تعبیر می‌کنند. وی معاصر با علامه حلی و هم درس او و یکسال بزرگتر از او بود و با عبدالکریم بن طاووس دوست و هم بحث بود. آنان از تربیت شدگان مجلس درس محقق حلی صاحب شرایع به شمار می‌آمدند.