عباس نوری

​عباس نوری ـ میرزا (قرن 13 ق)

فرزند رضاقلی بیک از مردم قریه تاکر نور مازندران است. در دوره فتحعلی شاه قاجار از نور به تهران آمد و در دستگاه امام‌وردی میرزا فرزند شاه به خدمت منشی‌گری پرداخت و به واسطه حسن محضر، سخندانی، هنرمندی و بخشش و کرم صاحب کمال ومنزلتی شد و مال و منال زیادی کسب کرد. گویند روزی فتحعلی شاه مرقع می‌رعماد را به دیده شگفتی می نگریست. گفت کسی به این شیوه خط تواند نوشت. حسنعلی میرزا فرزند شاه که حاضر بود عرض کرد که میرزا عباس نوری تواند. شاه دستور داد میرزا عباس را حاضر کردند و وی مأمور نقل قطعات آن مرقع گردید. او چنان نوشته بود که تشخیص اصل از فرع برای شاه و حاضران میسور نبـــــود. شاه وی را میرزای بزرگ خطاب کرد و تن‌پوش خود را به او هدیه داد و اهالی قریه تاکر را از مالیات معاف کرد. میرزا عباس فرزندان زیادی داشت که یکی از آنها میرزا آقا بود که در کمال و هنر سرآمد گردید. بعد از صدارت حاج میرزا آقاسی و به واسطه مزاحمت‌ها ی او میرزا عباس از خدمات دولتی کناره گرفت و خود را به قصد زیارت عتبات آماده می‌کرد که به تب شدیدی گرفتار شد و در سال 1255‌ق در تهران درگذشت. جنازه وی را بنا به وصیت خود او به نجف منتقل و در قبرستان وادی السلام به خاک سپردند. میرزا عباس هفت قلم را خــــوش می نوشت و آثاری که از میرعماد نقل کرده است معرف استادی وی در شیوه میرعماد است. (احوال و آثار خوشنویسان / بیانی)