حزین لاهیجی محمدعلی
حزین لاهیجی، محمدعلی محمدعلی بن ابی‌طالب (۱۱۰۳-۱۱۸۰ق) متخلص به حَزین لاهیجی، شاعر، مورخ و عالم مشهور شیعی قرن دوازدهم است. او از آخرین شاعران سبک هندی به شمار می‌آید. از وی علاوه بر اشعارش آثاری در زمینه فلسفه، کلامی و تاریخ و رجال باقی مانده است. حزین در طول زندگیش سفرهای زیادی داشته و مدتی نیز در شهر بندری بنارس هند زندگی کرده و همانجا نیز درگذشته و مدفون است. نسب حزین با شانزده واسطه به شیخ ابراهیم زاهد گیلانی می‌رسد. محمدعلی از چهارسالگی نزد ملاشاه‌محمد شیرازی تحصیل علم را آغاز کرد، از هشت سالگی از ملک‌حسین قاری فنون تجوید و قرائت قرآن را فراگرفت و کتابهای درسی مهمی نظیر شرح جامی بر کافیه، شرح ایساغوجی، شرح مطالع و کتاب من لایحْضُرُه الفقیه را نزد پدر خواند. در همین دوران، میل به سرودن شعر در وی پدیدار شد، اما به دلیل منع پدرش قریحه شاعری خود را آشکار نمی‌کرد. شیخ خلیل‌اللّه طالقانی، استاد عرفان محمدعلی، با اهدای تخلصِ حزین به وی، شاعری وی را آشکار کرد و وقتی حزین در مجلسی، در حضور پدرش، در جواب اشعار محتشم کاشانی شعری خواند، پدرش نیز او را تشویق نمود.