اکسید آنتیموان

​اکسید آنتیموان (Antimony Oxide)- در صنعت رنگ به عنوان یک رنگدانه و با نام تجاری تیمونوکس (Timonox) در سال 1920 توسط شرکت انگلیسی کوکسون (Cookson) به بازار عرضه شد. این رنگدانه دارای قدرت پوشانندگی خوب و ضریب شکست حدود 20/2 ( نزدیک به اکسید تیتانیوم احیا شده) است. بنابر اظهارات مروین (Merwin) نمونه‌های مصنوعی این رنگدانه دارای ساختار بلوری مشابه به دو نوع اکسیدهای آنتیموانی معدنی است. سنارمونیت (Senarmonite) که متجانس است و والنتینیت (Valenitinite) که اورتورمبیک (بلور لوزی القاعده) هستند، هر دو حاوی مقادیری اکسید ارسنیک هشت وجهی ( به صورت ناخالصی) می‌باشند. اکسید آنتیموان یک ترکیب بی اثر در مواد واسطه است که قابلیت جذب روغن درآن پایین بوده (2/11 گرم روغن در ازای 100 گرم رنگدانه) و از آنجایی که این رنگدانه تحت تاثیر سولفید هیدروژن موجود درهوا تیره و کدر می‌گردد غالبا آن را با اکسید روی که از آنتیموان بهتر است مخلوط می‌کنند. این رنگدانه یک رنگدانه شاخص در رنگ‌های هنری محسوب نمی‌شود و مزیت خاصی بر سایر رنگدانه‌های سفید ندارد (جتتنز و استات، 1378، 6).