نستعلیق

​نَستَعلیق (nasta`ligh): خط نستعلیق؛ در نیمه‌ی دوّم سده‌ی هشتم هجری، از ترکیب دو خط نسخ و تعلیق، خط «نسخ‌تعلیق» توسّط «میرعلی تبریزی»ابداع شد که بعدها آن را «نستعلیق» نامیدند. خط نستعلیق از نظم، اعتدال، متانت وافر، دایره­‌های ظریف و موزون و دلپذیر برخوردار است و بدین­‌جهت آن را«عروس خطوط اسلامی» نام نهاده‌­اند. این خط، خطی است با قاعده که در آن حروف و کلمات دارای اندازه‌ی معیّن هستند و پنج دانگِ آن دور و یک دانگِ آن سطح است. از آغاز سده‌ی نهم هجری با وجود تداول دیگر خطوط اسلامی، ایرانیان اکثراً با خط نستعلیق کتابت کردند و به زودی در سراسر ایران رواج یافت و به هند، ترکیه، مصر، عراق و دیگر کشورهای اسلامی نفوذ پیدا کرد.[۱]

۱- حسینی، سیّدمحمّدمجتبی؛ امینی، بهروز (۱۳۹۰)، «درآمدی بر هنر اسلامی ـ ایرانی: خوشنویسی» با نگاه به آثار مؤسسۀ کتابخانه و موزۀ ملّی ملک، تهران: پیکره، ص۲۵.