ابن ابی اصیبعه

​ابن ابی­ اصیبعه موفق­ الدین ابوالعباس احمد بن قاسم سعدی خزرجی (ح ۵۹۵-۶۶۸ ق) در دمشق زاده شد و پرورش یافت. وی پس از فراگرفتن ادبیات و مقدمات پزشکی و کحالی، نزد پدر و عمویش، در بیمارستان نوری دمشق نزدرضی‌الدینرحبی، ابن­‌بیطار و عبدالرحیم بن‌علی دخوار به آموختن پزشکی پرداخت. وی با ابن­‌بیطار در مناطق پیرامون دمشق به جست وجوی گیاهان طبی می‌پرداخت و از او در گیاه­شناسی نیز بسیار آموخت. ابن ابی­‌اصیبعه خوش‌­قریحه و باهوش بود و به زودی در شناخت و درمان بیماری‌ها مهارت یافت و در همان بیمارستان به کار و نیز تدریس پرشکی مشغول شد. وی در ۶۳۱ق به قاهره رفت و در بیمارستان ناصری به طبابت و تدریس مشغول گشت. همکار نامدار وی در آنجا، سدیدالدین بن ابی البیان اسرائیلی بود که ابن ابی اصیبعه از دانش او در داروسازی استفاده می‌کرد و در گردآوری مطالب کتاب اقرابادین به وی یاری می‌رساند. در ۶۳۲ق به بیمارستان نوری دمشق بازگشت و در ۶۳۴ق به عنوان پزشک مخصوص امیر عزالدین‌ایدمور‌بن‌علی، به صفد رفت و ۳۴سال بقیه عمر خود را در آنجا به کارهای درمانی و تالیف کتب گذراند و در همان جا درگذشت.