ادیب صابر

​ادیب صابر شرف‌الادباء شهاب‌الدین ادیب صابر بن‌اسماعیل ترمذی (ف: ۵۴۶ ق) شناخته شده به ادیب صابر شاعر ایرانی دورۀ سلجوقی از ترمذ بود. شهاب‌الدین در ترمذ ادب آموخت و شاعری آغاز کرد. سپس در جوانی به خراسان رفت و به فراگیری دانش پرداخت. پس از آن او در شهرهایی مانند مرو، بلخ و خوارزم روزگار گذراند. او در اشعارش خود را صابر و گاه ادیب خوانده است. ادیب مدتی به فراگیری ریاضی و فلسفه و مطالعه نظم شاعران عرب، زندگانی و معارف آنها، تاریخ ایرانیان و اعراب و شعر شاعران فارسی زبان پرداخت. همۀ شعرا و فصحا مانند عبدالواسع جبلی و رشید‌الدین وطواط و حکیم انوری و حکیم سوزنی به جهت تکلف و سهل و ممتنع بودن بیانش او را بسان استاد دانسته‌اند. صابر در پایان زندگی به خوارزم رفت و قصایدی در مدح اتسز خوارزم‌شاه سرود و در همان دیار هنگامی که اتسز دو تن از فدائیان اسماعیلیه را مأمور کرد تا به زخم کارد جان سلطان سنجر را بگیرند، ادیب ماجرا را به سلطان خبر داد و اتسز هم به کیفر این عمل او بفرمود تا دست و پای او را بسته و در رود جیحون غرق کردند.