ارموی صفی الدین

​ارموی، صفی‌­الدین صفی‌الدین عبدالمؤمن بن ابی‌المفاخر یوسف بن فاخر اُرمَوی (۶۱۳-۶۹۳ ق) استاد بزرگ موسیقی، خوش‌نویس، ادیب و عروض‌دان، نامدار به اعجوبه هنر نماینده نحله روش نظام در موسیقی و پیشتاز مکتب منتظمیه (تئوری سیستماتیک) است. شیخ صفی الدین ارموی در جوانی به بغداد رفت. وی برآمده از مدرسه مستنصریه بغداد، و هم‌زمان با خلفای عباسی مستنصر و مستعصم است. او در تازش مغولان و فتح بغداد در دیوان انشا به خدمت هلاکو درآمد. او را مبدع دو ساز زهی دانسته‌اند؛ مُغنی (سازی زهی بین قانون و رباب) و دیگر نزهه (نوعی قانون) نقل است که وی با نواختن عود در «کاظیم داشی» ارومیه هلاکوخان را به آرامش و خونسردی فرا خوانده‌است. در موسیقی جزو سه استاد موسیقی آن زمان جهان اسلام بود که اولی آنها ابونصر فارابی و آخری آنها عبدالقادر مراغه‌ای بوده. آثار شیخ در علم موسیقی همیشه مورد احترام و تقلید هنرمندان ایرانی و سایر ممالک اسلامی بوده و علم و هنر او را ستوده‌اند.