حافظ ابرو

​حافظ ابرو شهاب‌الدین عبداللّه‌ بن لُطف‌اللّه‌ بن عبدالرشید (حدود ۷۶۳-۸۳۴ق) مشهور به حافظ ابرو مورخ و جغرافیانویس ایرانی سده هشتم و نهم بود. درباره زادگاه او نیز اختلاف وجود دارد. حافظ‌ ابرو در مقدمه تاریخ ملوک کرت، خود را با نسبت بهدادنی (اهل بهدادین، از قرای خواف) معرفی کرده است. حافظ ابرو احتمالا در خردسالی همراه پدر یا خانواده‌اش به همدان کوچید و در آن‌جا پرورش یافت و به تحصیل پرداخت. در جوانی به خدمت امیرتیمور گورکان درآمد. تیمور به وی توجه بسیار داشت و همواره او را به مجالس خاص دعوت می‌کرد. وی در ۷۸۸ در اردوی تیمور حضور داشت و به دبیری و منشیگری منصوب شد. او پس از مرگ تیمور در شعبان ۸۰۷، به شاهرخ‌میرزا پیوست و حدود ۲۸ سال از ملازمان او بود. حافظ‌ ابرو در ۳ شوال ۸۳۳، هنگام بازگشت شاهرخ تیموری از آذربایجان، در جایی به نام سرچم درگذشت و در زنجان دفن شد.