بایسنغر میرزا

​بایسنغر میرزا (قرن 9 ق) (802 ـ 837 ق)

وی فرزند شاهرخ و نوه تیمورگورکانی است. شاهزاده بایسنغر میرزا از جمله خوشنویسان و هنرمندانی است که درگاه او محفل ارباب علم و هنر بود. او را بانی بزرگترین مکتب کتاب‌­آرایی در ایران می­‌دانندکه همواره چهل تن از خوشنویسان، مُذهّبان و مصوران مشغول کتابت، تذهیب و تصویرسازی در کتابخانــــه او بودند.

در زمان او نفیس‌­ترین نسخه‌­ها و مرقعات خطی تحریر شد از جمله شاهنامه بایسنغــــــــری. از دیگر آثار گران‌بهای او کتیبهٔ ایوان مسجد گوهرشاد مشهد به خط ثلث است که در بیست سالگی نوشته شد و همچنین کتابت بزرگترین قرآن جهان به خط محقق که اوراقی از آن در کتابخانه‌های آستان قدس رضوی، کتابخانه کاخ گلستان، موزه ملی ملک، موزه ملی ایران باستان و موزه متروپولیتن موجود است.

وی شاگرد شمس‌الدین محمد بن حسام هروی معروف به شمس بایسنغر است. بایسنغر میرزا مردی بسیار خوش­گذران بوده که به علت افراط در خوش­گذرانی در سنین جوانی (سی‌و‌پنج سالگی) در هرات درگذشت.