نمایشگاه دائمی هنر و زندگی

​

زیستن در سرزمینِ کهن ایران، به همان اندازه‌ی زیبایی، دشواری به همراه دارد. تنوع گسترده اقلیم، گوناگونی اقوام و به پیروی از آن، آداب، آیین‌ها و رسوم، کم‌آبی، کویر پهناور و کوهستان‌های افراشته، منظومه‌ای گسترده از زیبایی، گوناگونی و سختی می‌نمایاند. گردآوری این همه در پهنه‌ای یکپارچه به نام ایران اما دشوار خواهد بود. راز پیروزی بر دشواری‌ها، پیوندهایی ژرف و باورمند به شمار می‌آید که در رگ و پی ساکنان این نجد، همچون خون جاری است. رشته‌ای استوار و محکم، دانه‌های رنگین ایرانِ هفت هزار ساله را در کنار هم به مهر نشانده، آنچنان که گویی همه این تفاوت‌ها، فرصت، امتیاز، افتخار و دوستی مضاعف برای ایرانیان آفریده است.

باور به کمال و جمال، یکی از این پیوندهای جانانه است. ایرانیان فارغ از هر قوم و قاعده برای دست‌یابی به کمال هر خوبی و بازآفرینی شایسته‌ترین زیبایی از جان می‌گذرند و از هیچ کوششی فرونمی‌گذارند. موحّد بودن ایرانیان از دورترین زمان‌ها، روشن‌ترین گواه این طبع بلند به شمار می‌آید. ایرانیان حتی در وسایل و اسباب زندگی روزمره، جلوه‌ای فراتر از کاربری می‌جستند، گویی برآن بودند شمایل غایی و مینوی اشیا را نقش بندند. این کوشش در نگاه ایرانی، خود صورتی از شُکر و سپاس خداوند یکتای مهربان و ادای احترام به انسان بوده است؛ انسانی که مقرر شده مخاطب و کاربر هر شیء باشد. این باور چنان ژرف و درونی بوده است که همچون یک هولوگرام در هر اثر هنری و تزیینی ایرانی به چشم می‌آید. اسباب زندگی بدین‌ترتیب، خود، به اثر تبدیل شدند و آن آثار در یک آمد و شد پیوسته با آدمی جای گرفتند. آدمیان، شکل‌دهنده آثارند و آثار، به کمال و جمالی که از حضور انسانِ باورمند یافته‌اند، خط‌دهنده زندگی به شمار می‌آیند. کسی که «شانه» زرکوب منقوش به اسلیمی و ختایی با دندانه‌های ظریف و نازک داشته باشد، از آراستگی آن دیگر نمی‌تواند بی‌تفاوت درگذرد. چنین می‌شود که خانه ایرانی، دیگر تنها یک خانه نیست، نگارخانه‌ای است که خود سخن می‌گوید؛ «از کجا آمده‌ایم و کجاییم، چه می‌کنیم و در چه کاریم؟». نگارخانه زندگی ایرانی از آثاری سرشار است که هر یک، دریچه‌ای به تاریخ، جغرافیا، باورها، خواست‌ها حتی پیوندها با دیگر ملت‌ها، اقوام و ادیان می‌گشایند؛ همچنین از سرگذشتی روایت می‌کنند که با گام‌های آهسته و پیوسته تاریخ سپری شده است.

«نمایشگاه دائمی هنر و زندگی»، درنگی کوتاه برای بازاندیشی به زندگی، سبک و شیوه زیست در ایرانِ رنگارنگ و توجه به پیوندی است که میان مردمان این روزگار با گذشته و آینده برپا و برجای خواهد بود ...