خواجه آصفی

​خواجه آصفی آصف ابن نعیم‌الدین نعمت‌الله علی قُهِستانی (۸۵۳-۹۲۳ق) شاعر عصر تیموریان بود. وی شاگرد جامی بود و مورد توجه بدیع‌الزمان میرزا تیموری قرار گرفت. پدرش وزیر سلطان ابوسعید تیموری بوده است و ظاهراً بنا بر سابقه‌ای که به وزیران لقب آصف (وزیر حضرت سلیمان) می‌دادند، کلمۀ «آصفی» را تخلص خویش قرار داده ‌است. جد آصفی، علاءالدین علی نیز در عهد امیر تیمور خدمت دیوانی می‌کرده است. آصفی با امیرعلیشیر نوایی محشور بود و نزد شاهزاده میرزا بدیع‌الزمان تقرب داشت و خدمت سلطان حسین بایقرا را نیز دریافت. خواجه آصف غزل و قصیده را نیکو می‌سرود و در رباعی و مثنوی نیز استادی داشت، و مثنویی نیز بر وزن «مخزن الاسرار» سروده است.