امامی هروی

​امامی هروی رضی‌الدین عبدالله بن محمد بن علی (ف: ۶۸۶ ق)، ادیب و ملک الشعراء دربار قراختاییان کرمان بوده که به واسطه تشیع و علاقه به مدح خاندان رسالت به اِمامی هَرَوی تخلص می‌کرده است. مدایح امامی نشان می‌دهد که فخرالملک از بزرگ‌ترین ممدوحان وی بوده است. امامی علاوه بر شعر، در علوم بلاغی، ادبیات عرب و نیز علوم عقلی، از سرآمدان روزگار خود بود. وی در اواخر عمر، مقیم اصفهان شد و سرانجام در لنجان اصفهان درگذشت. از معاصران او می‌توان به سعدی، مجدهمگر، شمس الدین محمد صاحب دیوان، معین الدین پروانه و افتخارالدین زوزنی، اشاره کرد.