امیر شاهی سبزواری

​امیرشاهی سبزواری امیر آق‌ملک فرزند جمال‌الدین فیروزکوهی سبزواری (۷۶۶-۸۵۷ ق) معروف به امیرشاهی و متخلص به شاهی است. سروده‌های او در قالب‌های غزل، قطعه، رباعی و قصیده و درباره عشق و عرفان است. او در آغاز زندگی در هرات، به بایسنقرمیرزا خدمت می‌کرد. امیرشاهی از خاندان امرای سربداری سبزوار بود. امیر را مردی آراسته به هنرهای گوناگون چون شاعری، نقاشی، موسیقی دانی، خوش نویسی و جز آن دانسته اند. توانایی او در شعر و لطافت سروده هایش مورد ستایش معاصرین و نویسندگان و شعرای پس از وی قرار گرفته است. پس از ستیزی که میان او و بایسنقرمیرزا روی داد، امیرشاهی باقی عمر را در سبزوار به گوشه‌نشینی گذراند. امیرشاهی عود را نیکو می نواخت و در نگارگری و تذهیب نیز استاد بود. وی در استرآباد درگذشت و جنازه اش را به سبزوار بردند و در خانقاهی که نیاکانش برپا داشته بودند به خاک سپردند.