پزشکی
پزشکی
حفاظت از سلامت و بازگرداندن تندرستی انسان در هنگام بروز بیماری در هر تمدن و از آن جمله در پزشکی دوران اسلامی وظیفه پزشکان بوده است. بر این اساس پزشکان جهان اسلام و به ویژه پزشکان در گستره ایران اسلامی وظیفه داشتند راهکارهایی برای حفظ تندرستی انسانها (با در نظر گرفتن روش زندگی آنها از قبیل خوردن و خوابیدن، آب و هوا، حرکت و استراحت) تدبیر کنند. همچنین آنها میکوشیدند داروهایی برای درمان بیماریهای انسان بیابند. با توجه به این دو ماموریت اصلی، شاخههای گوناگونی در پزشکی دوره اسلامی پدید آمد که از آن میان داروشناسی، گیاه داروشناسی، بیماریشناسی، تشریح، جراحی و ابزارسازی پزشکی قابل اشارهاند. بخش عمده دانش پزشکی در تمدن اسلامی همانند دیگر شاخههای دانش در این تمدن، مجموعهای از دستاوردهای پزشکان و دانشمندان پزشکی هندی، ایرانی، سریانی و یونانی بود که سرانجام موجب پیدایش دانشی شد که امروزه با نام «دانش پزشکی دوره اسلامی» شناخته میشود.
چشمگیرترین و ارزندهترین آثار پزشکان هندی، ایرانی، سریانی و یونانی پیش از اسلام در جریان نهضت ترجمه به زبان عربی ترجمه شد و زمینه پیدایش آثار مهم پزشکی دوره اسلامی مانند الحاوی تألیف محمدبن زکریای رازی، قانون ابن سینا و التصریف نوشته زهراوی را فراهم کردند.
