شجره
از اصطلاحات خاص دوره صفویه است و در تداول دیوانی آن زمان به فرمان و دستور کتبی و خاصی گفته می‌شد که از جانب پادشاه به کسانی از زمره مریدان خاص و معتمدان خاندان صفوی برای ارشاد به طریق مستقیم شریعت نبوی و مذهب اثناعشری و مسلک مشایخ عظام صفوی داده می‌شد. سابقه این کار به زمان شیخ صفی‌الدین جد خاندان صفوی می‌رسد که از جانب خود خلفایی را برای هدایت مردم به اطراف‌واکناف می‌فرستاد[۱].
[۱]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.
