پروانچه
به معنی اجازه، جواز، فرمان و حکم پادشاه. در دوره ترکمنان آق قوینلو و قره قوینلو به فرمان شفاهی شاه که به رساله کسی به دیوان رسایل و انشاء ابلاغ می‌شد، پروانچه اطلاق می‌گردید. دردوره صفویه پروانچه بدین مضمون بکار نمی‌رفت بلکه پروانجات خود نوعی از اسناد دیوانی بودند که آن‌ها را مهر می‌کردند و در دفاتر دیوان ثبت می‌نمودند و همانند ارقام و فرمان‌های دیگر بر آن‌ها طغرا می‌کشیدند.[۱]
[۱]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.