تعلیقه
در لغت به معنی شرحی است که در حاشیه کتاب یا رساله شود که در اصطلاح دیوانی به آن تعلیقچه می‌گفتند. تعلیقه در اصل نوعی از دیوانیات بوده که با کیفیات متفاوتی چون مشابه ارقام و احکام، دستخط و یادداشت وزیر اعظم یا کلانتران و صدور و مأموران عالی‌رتبه و... صادر می‌شد تا ملاک عمل دفاتر دیوانی باشد.[۱]
[۱]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.