علیرضا عباسی

​علیرضا تبریزی (عباسی )

از خوشنویسان بزرگ دوره صفوی خصوصاً شاه عباس اول است. علیرضا ابتدا در تبریز می‌زیست ولـــی به علت حمله عثمانی به آذربایجان به قزوین آمد و در مسجد جامع این شهر مسکن گزید و در آنجا به کتابت مشغول شد و به ملازمت فرهادخان قرامانلو (مقتول 1007 ق) از امرای شاه عباس در آمد و در سف‌رهــــــــــــــای او به مازندران و خراسان همراه وی بود. آوازه علیرضا باعث شد که شاه عباس او را از فرهادخان بازستاند. بعد از اینکه به اصفهان آمد و به دربار صفوی راه یافت به شدت مورد احترام و تفقد شاه واقع شد و در اکثر سفرها ملازم و همراه وی بود و سمت خوشنویس پادشاهی یافت و به همین مناسبت به «عباسی» رقم می‌کرد. وی در اکثر خطوط متداول زمان خودش تسلط داشته و نستعلیق را نیز در حد اعلا می‌نوشته است چنانکه در بعضی قطعات اگر در حد میر نباشد فروتر نیست. قول میرزای سنگلاخ در اینکه علیرضا در تبریز شاگرد محمدحسین تبریزی بوده است بعید نیست. وی علاوه بر خوشنویسی دارای فضایل دیگری نیز بوده و قریحه شعری نیز داشته است. آثار، قطعات و مرقعات و کتب گرانبهایی از او به یادگار مانده که مهمترین آنها کتیبه طلای ضریح مقدس حضرت رضا علیه السلام به خط نستعلیق که هم اکنون دموزه آستان قدس قراردارد و کتیبه کمربندی گنبد طلای آن حضرت به خط ثلث است. تاریخ وفات وی را جز سپهر نقل نکرده یک جا 998 ق و جای دیگر 1029 ق که هیچ کدام معتبر نیست زیرا علیرضا تمام دوره شاه عباس اول را در قید حیات بوده و تا سال 1038 می‌زیسته است. (با تلخیص از احوال و آثار خوشنویسان)

شیوه ی وی در مقایسه با میرعماد از نرمش و لطافت بیشتری برخوردار است. کشیده‌ها نرمتــــر و کاسه و دایره به سمت چپ متمایل‌تر است ضمن اینکه همانند میرعماد از استحکام و استواری حروف و قدرت قلـــــــــم بهره مند است.