نشان
در دوره ایلخانان به سواد فرمان‌های مکتوب، نشان و نسخه‌برداری از روی فرمان‌ها و یرلیغ‌ها «نشان کردن» می‌گفتند. در دوره ترکمنان و صفویان نشان نوعی از اسناد دیوانی بود در ردیف سایر اسناد دیگر چون حکم، رقم، پروانچه و غیره. نشان‌ها برای تائید مضمون ارقام و احکام و نشان‌های سابق نوشته می‌شد که درباره سُیورغالات و تیول‌ها و مناصب و مشاغل کوچک صادر می‌شدند.[۱]
[۱]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.