رقم

​به معنی فرمان و حکم، در دوره صفویه به کلیه فرامین پادشاهان اعم از کتبی یا شفاهی شاه رقم گفته می‌شد. در زمان زندیه به پاسخ کتبی شاه به عرایض اشخاص و نیز خطاب‌هایی که متضمن عتاب و نصایح و تنبیه بود، رقم اطلاق می‌شد؛ اما در دوره قاجاریه این اصطلاح فقط برای احکام شاهزادگان و مأموران عالی‌رتبه دولت به‌کار می‌رفت.[۱]

[۱]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.