کوفی

​کوفی (Kufic): خط کوفی؛ این خط توسّط «حرب بن امـّیه بن عبدشمس» از دانشمندان قریش به کوفه برده شد. چون این شهر مقرّ خلافت حضرت علی (ع) گردید و خود آن حضرت یکی از کاتبان وحی بودند، رواج بیشتر یافت و احکام و ارقام بدان نوشته شد، لذا از آن پس به «خط کوفی» شهرت یافت. خط کوفی ابتدا نقطه نداشت و این امر در کتابت و قرائت قرآن تولید اشکال می­کرد. اوّلین کسی که نقطه را در کتابت به کار برد، «ابوالأسود دؤلی/ دُئِلی» (ف:۶۹ق) است که به امر حضرت علی (ع) اقدام به این عمل نمود. از انواع خط کوفی عبارتند از: خطوط کوفی مشرقی (شامل کوفی مایل، مـُقوَّر، جمیل، متحوّل، رازی، متکامل، منکسر، منقوط، مصاحف، خراسانی، هراتی، غوری، مصری، مزیّن، مدوّر، مشجّر، زخرفی، و...)، خطوط کوفی مَعقِلی (مُعَقِّلی) یا بَنایی (بَنّایی) (شامل کوفی معقلی ساده، متناظر، گلچینی، شطرنجی، و...) و خطوط کوفی مغربی (شامل خطوط کوفی اندلسی، تونسی، جزایری، قیروانی، سودانی، و...)[۱]

۱- حسینی، سیّدمحمّدمجتبی وبهروزامینی. (۱۳۹۰). درآمدی بر هنر اسلامی ـ ایرانی: خوشنویسی با نگاه به آثار مؤسسۀ کتابخانه و موزۀ ملّی ملک. تهران: پیکره، ص۱۸.