منشور

​در لغت به معنای سرگشاده، به‌تدریج به فرمان‌های سرگشاده پادشاهان که محرمانه و در رمز نبوده منشور اطلاق می‌شد. دربار پادشاهان فارسی‌زبان سده‌های نخستین اسلامی چون صفاریان به فرمان شاه منحصراً منشور می‌گفتند درحالی‌که در دربار ترک‌زبانان فرمان شاهان را مثال می‌گفتند.[۱] گویا مضمون منشورها شامل مراحم و الطاف و اعطای چیزی از سوی شاه بود. از دوره ایلخانان استفاده از این اصطلاح در دیوان‌خانه‌ها منسوخ شد.[۲]

[۱]- روستایی، محسن، جزوه درسی کلاس سندشناسی سازمان اسناد ملی.

[۲]- قائم‌مقامی، جهانگیر، مقدمه‌ای بر شناخت اسناد تاریخی، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۰.