میرزا غلامرضا اصفهانی

​غلامرضا اصفهانی

از بزرگان خوشنویسی سده 13 هجری قمری است. پدرش میرزاجان که به کسب قنادی اشتغال داشــــت از اصفهان به تهران آمد و به علت اینکه اولاد ذکوری نداشت در سالی که به مشهد مقدس جهت زیارت حضــــرت رضا علیه السلام مشرف گردید استدعای پسری کرد که دعایش مستجاب شد و به واسطه همین نام وی را غلامرضا نهاد. در جوانی خطش مورد توجه محمدشاه قاجار قرار گرفت و به تعلیم فرزندان او پرداخت. در زمان ناصرالدین شاه نیز به همین وظیفه اشتغال داشت. میرزا غلامرضا تمام اقلام خط نستعلیق را از شش دانگ کتیبه تا غبار استادانه می نوشت. و چنان با اعتماد به نفس قلم بر صفحه کاغذ رانده که کمتر کسی در این عرصه به پایه او رسیده است. علاوه بر نستعلیق خط شکسته را نیز در صحت و استواری می نوشت و بعضی قطعات درویش عبدالمجید را نظیره نویسی کرده است. سال وفات او را مهران 1304 ق ذکر می کند که به نظر می رسد درست تر از تاریخ های دیگر باشد. (با جرح و تعدیل / احوال و آثار خوشنویسان / دکتر بیانی) آثار و قطعات و مرقعات زیبایی از وی به یادگار مانده که معروف ترین آنها نگارش بسیاری از کتیبه های مدرسه سپهسالار است که در نهایت استادی است.

اگرچه میرزا غلامرضا در قلم خود از چاشنی استواری و استحکام و قدرت دست بهره مند است ولی حشو و اضافاتی نیز در خط خود دارد که البته این حشو و اضافه در اتصالات و بعضی حروف و کلمات در آثـــــــــار سیاه مشقی و کتیبه نگاری که عظمت خاص خودش را دارد کاملاً منطقی است ولی در آثار کتابتی و چلیپایی نقص محسوب می شود و در مقایسه با چلیپاها و آثار کتابتی میرعماد از شیرینی و نزاکت کمتری برخوردار است.