مرقع

مُرَقَّع (album): در لغت از رُقعه (/ قطعه) مأخوذ است و در عرف نسخه‌­پردازان به گونه‌­ای از کتاب اطلاق می‌­شود که مشتمل است بر قطعات خط و نقّاشی. این شیوه از نیمه‌ی دوّم سده‌ی نهم هجری که خوشنویسان به قطعه‌­نویسی روی آوردند و بر روی هر قطعه کاغذ آیات، احادیث یا ابیاتی را با خط خوش نوشتند و به تذهیب و جدول آراستند، رواج یافت. در مرقّعات، قطعه­‌ها و رقعه‌­ها به صورتی به یکدیگر متّصل می­‌شوند که قطعات آغاز و پایان به دفّه­‌های جلد می­‌پیوست و به هنگام گشودن مرقّع، همه‌ی قطعات در یک رسته و در یک صفِ منظّم قابل رؤیت بود. نخستین مرقّع منسوب به امیرعلی­‌شیر نوایی است که در سال ۸۹۷ق ساخته شده است.[۱]

۱- مایل هروی، نجیب (۱۳۷۹)، «تاریخ نسخه‌­پردازی و تصحیح انتقادی نسخه‌­های خطّی»، تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ص۲۰۰.