رقاع
رِقاع (righā`): خط رقاع؛ خطی است که بر اثر نیاز به تندنویسی و مختصر نوشتن درمکاتبات (رقعه‌ها) به کار می‌رفته است. این خط از خط توقیع به وجود آمده و به همین سبب از آسانی و روانی برخوردار است. شکل حروف رقاع در حالت مفرد و مرکّب شبیه به خطوط ثلث و توقیع است، اما با آنها تفاوت دارد. اکثر حلقه‌ها و گره‌ها از قبیل: ف، ق، م، و، لا (غیر از ص، ط، ع) بسته و توپُر نوشته می‌شوند. رقاع خطی است تمام دور و کمتر از یک‌ششم در آن سطح وجود دارد. این خط نیز در پایان سرلوحه‌ها و پایان قرآن‌ها و کتاب‌ها برای ذکر تاریخ و نام بزرگان و کاتب به کار می‌رفت.[۱]
۱- حسینی، سیّدمحمّدمجتبی؛ امینی، بهروز (۱۳۹۰)، «درآمدی بر هنر اسلامی ـ ایرانی: خوشنویسی» با نگاه به آثار مؤسسۀ کتابخانه و موزۀ ملّی ملک، تهران: پیکره، ص۲۴.