درویش عبدالمجید طالقانی

​عبدالمجید طالقانی (درویش) قرن 12 ق

یکی از نوادر تاریخ خوشنویسی ایران است با اینکه در جوانی درگذشت ولی شکسته نستعلیق را به چنان مرتبه‌ای رساند که هیچ یک از شکسته‌نویسان قبل و بعد از او به پایه او نرسیدند و هنوز هم خط و شیوه‌ی وی قبله و آمال بسیاری از شکسته نویسان است. عبدالمجید اصلاً از طالقان بود ولی نشو و نمای او در اصفهان صورت گرفت وی مدتی را در کسوت درویشی گذراند و ابتدا نستعلیق می‌نوشت و پس از آن به شکسته روی آورد و در مدت کوتاهی خط شکسته را به جایگاهی رساند که شعرا زبان به مدح وی گشودند. این دوبیتی را حاجب شیــــــرازی در مدح وی گفته است:

ای گشته مثل به خوشنویسی ز نخـســت              مفتاح خزانه هنر خانه تســــــــــــــــــت

تا کرده خدا لوح و قلم را ایجـــــــــــــاد              ننوشته کسی شکسته را چون تو درست

درویش در شاعری نیز صاحب طبعی روان و توانا بود، و دیوان وی با تخلص «خموش» و «مجید» مؤید استعداد وی است. درویش عبدالمجید از هم‌فکران و هم قدمان مشتاق اصفهانی، هاتف، آذر،صباحی، شعله، صهبا و عاشق و از صدرنشینان انجمن ادبی اصفهان بوده است. انجمنی که هدف آن تجدید حیات شیوه‌های خراسانی و عراقی بود، و به دوره بازگشت معروف شده است. عبدالمجید در 1150ق در طالقان متولد و در 1185 ق در اصفهان درگذشت. با وجود 35 سال عمر با برکت آثار درخشانی از خود باقی گذاشت که حیرت هنرشناسان را به همـــــراه داشته است. وی شاگردانی را تربیت کرد که معروفترین آنها میرزاکوچک اصفهانی، میرزامحمدرضا اصفهانی (کر)، فضلعلی بیک دنبلی، محمدجعفر اصفهانی (دلودوز)، میرزا عبدالوهاب کلانتر (حاکم اصفهــــــــــان)، خواجه ابوالحسن فسائی می‌باشد او علاوه بر شکسته و نستعلیق خط شکسته تعلیق را هم بسیار نیکـــــــــــــــــــو می‌نوشته است. (اطلس خط / مقاله دکتر پاریزی در مجله گوهر)